Ανεξάρτητη και φιλύποπτη φύση, διαφυλάττει την οικογένειά του, καθώς και όσα του ανήκουν, μέχρι θανάτου!
Οι Κινέζοι φρόντισαν και να το φάνε και να το εξοντώσουν κατά την περίοδο της Πολιτιστικής Επανάστασης. Ευτυχώς, οι Άγγλοι βασιλείς το έσωσαν από τον αφανισμό. Σήμερα, ο χνουδωτός ανατολίτης κυκλοφορεί στα σπίτια με τον ιδιόρρυθμο, περήφανο χαρακτήρα του.
Πιστοποιητικά
Χώρα: Κίνα
Βάρος: 20-32 κιλά
Ύψος: 50 εκ.
Τρίχωμα: Μακρύ τρίχωμα (μακρύ και ίσιο, στέκει σαν λευκού σκύλου), απαλό τρίχωμα (κοντύτερο, πιο βελούδινο, παρόμοιο με του Σιβηριανού ή του Σίμπα).
Χρώμα: Οποιοδήποτε ομοιόμορφο χρώμα, όπως καστανό, κόκκινο, μπεζ, μπλε, μαύρο, ασημένιο ή λευκό (σπανιότερα).
Πιστοποίηση: FCI, AKC, UKC, TKC, CKC.
Ομάδα: Βόρεια.
Η ιστορία ενός “εδέσματος”
Το Τσόου Τσόου, κατάγεται από την κεντρική Κίνα. Είναι στενά συνδεδεμένο με τους υπόλοιπους λευκούς σκύλους, αλλά μπορεί να μην είναι αμιγώς Βόρειο, αφού έχει κάποιες ομοιότητες με τις φυλές των μαντρόσκυλων.
Οι ιστορικοί ανακαλύπτουν τα ίχνη του Τσόου στον 11ο αιώνα π.Χ., όταν οι ορδές των Ταρτάρων εισβάλλουν στην Κίνα. Οι πληροφορίες που έχουμε είναι δυστυχώς πολύ λίγες, αφού τα λογοτεχνικά κείμενα και οι τέχνες αυτών των εποχών κατεστράφησαν επανειλημμένα από τους αυτοκράτορες. Κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Χαν όμως (γύρω στο 150 π.Χ.), γλυπτά και αγγεία απεικονίζουν σκύλους που μοιάζουν με Τσόου, ενώ κυνηγούν.
Το Τσόου Τσόου αποτελούσε μεγάλη νοστιμιά για τους Κινέζους, όπως επίσης και οι σκύλοι-φύλακες και οι ποιμενικοί. Η διατροφή με κρέας σκύλου ήταν και είναι, δυστυχώς, συνηθισμένη στην Ασία, παρά τις πρόσφατες νομοθετικές ρυθμίσεις. Οι σκύλοι τρέφονταν με σιτηρά και σφάζονταν σε μικρή ηλικία. Η γούνα του μακρύτριχου χρησιμοποιούνταν στο ρουχισμό. Στο “Βιβλίο του Μάρκο Πόλο” αναφέρεται ότι οι σκύλοι αυτοί χρησιμοποιούνταν με τον τρόπο των ανθρώπων του Βορρά, για το τράβηγμα των έλκηθρων μέσα σε λασπωμένα εδάφη.
Καθώς η Κίνα είχε κλειστά σύνορα για πολλούς αιώνες, οι σκύλοι αυτοί δεν εμφανίστηκαν σε άλλα μέρη του κόσμου, μέχρι το 1780. Γύρω στα 1800, όμως, διάφοροι τύποι σκύλων (ανάμεσα στους οποίους το Τσόου Τσόου και το Πεκινουά), μεταφέρθηκαν έξω από την Κίνα από τους ναυτικούς. Μία από τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν αμέσως ήταν να εκπαιδεύσουν τα Τσόου Τσόου στον τρόπο διατροφής των σκύλων της Δύσης, που περιελάμβανε κρέας αντί για σιτηρά. Το Τσόου εκτιθόταν στο Ζωολογικό Κήπο του Λονδίνου, ως ο «Άγριος Σκύλος της Κίνας», μέχρι που η βασίλισσα Βικτορία έσωσε τη φυλή, υιοθετώντας έναν από τους σκύλους αυτούς. Στις αρχές του 1900, το Τσόου υπήρχε ακόμη στην Κίνα σε μεγάλους αριθμούς, αλλά η Πολιτιστική Επανάσταση το ανακήρυξε άχρηστο και έτσι, τα περισσότερα έχουν εξοντωθεί. Μία επισκέπτης στην Κίνα κατέγραψε, σε πρόσφατο ταξίδι της, μόνο τρεις περιπτώσεις ημίαιμων.
Το όνομά μου είναι Τσόου. Τσόου Τσόου…
Το όνομα της ράτσας φαίνεται ότι προέρχεται από τη βρετανική έκφραση chow chow που χρησιμοποιούνταν, ως γενική περιγραφή, για τα αντικείμενα και τους σκύλους που έρχονταν από την Ανατολή. Μία άλλη θεωρία είναι ότι προέρχεται από τη λέξη chou που στα κινέζικα σημαίνει φαγώσιμος. Στην Canton όπου υπήρχε σε μεγάλους αριθμούς, το αποκαλούσαν με διάφορα ονόματα: Μαύρη Γλώσσα, Λυκόσκυλο, Σκύλος-Αρκούδα ή Σκύλος του Canton.
Η φυλή γρήγορα κέρδισε φήμη και το μακρύ, βελούδινο τρίχωμα θαυμάζεται πια από όλο τον κόσμο, αφού με την αύξηση της δημοτικότητάς του το συναντούμε πια σε πολλές χώρες. Το απαλό τρίχωμα δεν είναι πολύ συνηθισμένο, αλλά κάποια από αυτόν τον τύπο συναντιούνται στις Η.Π.Α.
Μετά τις πρώτες συστάσεις, η ουσία…
Η μαύρη γλώσσα του Τσόου, μαζί με τα χείλη και τα ούλα του, αποτελούν τα χαρακτηριστικά της φυλής του. Το μεγάλο κεφάλι και οι ρυτίδες, τον κάνουν να δείχνει συνοφρυωμένος. Η τακτική περιποίηση του τριχώματος, καθώς και η φροντίδα σε περιόδους ζέστης ή υγρασίας είναι απαραίτητες, αφού η φυλή αυτή υποφέρει και μπορεί να κινδυνεύσει κάτω από τέτοιες καιρικές συνθήκες.
Τα κουτάβια του Τσόου έχουν την εμφάνιση αρκουδιού. Μάλιστα, η πεποίθηση ότι τα Τσόου προέρχονται από τις αρκούδες έχει περάσει από γενιά σε γενιά. Ο μύθος αυτός, οφείλεται όχι μόνο στο τρίχωμά τους, αλλά και στη μπλε-μαύρη γλώσσα τους που συναντάται στις πολικές αρκούδες, καθώς και σε κάποιες ασιατικές που ζουν στην περιοχή αυτή. Όπως όμως, τα μικρά της αρκούδας, έτσι και τα κουτάβια αυτά, μεγαλώνουν και οι αγοραστές θα πρέπει να έχουν κατά νου ότι μια μέρα θα έχουν τη δική τους άποψη, μαζί με ένα μεγάλο σώμα! Το Τσόου μεγαλώνοντας έχει ανεξάρτητη και φιλύποπτη φύση και διαφυλάττει την οικογένειά του, καθώς και όσα του ανήκουν, μέχρι θανάτου.
Σ’ αγαπώ μεν, αλλά…
Τα Τσόου χαρακτηρίζονται ως σκύλοι του ενός ανθρώπου και κρατάνε αποστάσεις από αγνώστους. Αν και είναι πολύ πιστός και προβλέψιμος με την οικογένειά του, η προσοχή που του επιβάλλεται από ξένους μπορεί να καταλήξει σε επιθετική συμπεριφορά. Ένα ωραίο σχόλιο για το χαρακτήρα του έχει διατυπωθεί στην “Παγκόσμια Εγκυκλοπαίδεια των Σκύλων” από τους Dangerfield και Howell: «Λέγεται ότι το Τσόου θα πεθάνει για τον κύριό του, αλλά δεν θα τον υπακούσει πρόθυμα – θα περπατήσει μαζί του, αλλά δεν θα βαδίσει κολλητά στο γόνατό του – θα τον τιμήσει, αλλά δεν θα αποδεχτεί τους φίλους και τους συγγενείς του».
(αναδημοσίευση κατόπιν αδείας από το περιοδικό «Τα Σκυλιά μας και Εμείς»)
