Ο σκύλος μας δείχνοντας αυτό το έντονο ενδιαφέρον “σεξουαλικού τύπου” στα πόδια μας, τι θέλει να δηλώσει; Θέλει μήπως να ζευγαρώσει;
Ένα είναι το σίγουρο: ο σκύλος σας ΔΕΝ χρειάζεται να ζευγαρώσει!
Η συμπεριφορά αυτή, αν και μπορεί να ξενίζει ή να ενοχλεί κάποιους, αποτελεί ένα αρκετά συχνό φαινόμενο, ιδιαίτερα όσων αρσενικών ζώων συμβιώνουν με τον άνθρωπο. Σπανίως, δε, έχει καθαρά «σεξουαλικό–αναπαραγωγικό» χαρακτήρα.
Πού οφείλεται;
Οι λόγοι που συντρέχουν για την εκδήλωση μιας τέτοιας συμπεριφοράς είναι συνήθως:
- Η κυριαρχική τάση του ζώου. Τα σκυλιά αυτά προσπαθούν να επιβάλλουν ή να εδραιώσουν την κοινωνική τους θέση μέσα στην αγέλη, άσχετα αν αυτή αποτελείται από ανθρώπους –στα μάτια του σκύλου είναι το ίδιο. Ιδιαίτερα, δε, αν τα όρια κοινωνικών θέσεων και ρόλων μέσα στην αγέλη είναι ασαφή, προκαλούν σύγχυση στο ζώο όσον αφορά στην κοινωνική του θέση, ώστε προσπαθεί με αυτόν τον τρόπο να καθιερωθεί και να νιώσει ψυχική ασφάλεια και ηρεμία.
Όταν λέμε ασαφή όρια, εννοούμε περιπτώσεις που τη μία μέρα επιτρέπουμε κάτι στο σκύλο και την άλλη του απαγορεύουμε το ίδιο προνόμιο με αυστηρότητα ή όταν το ένα μέλος της οικογένειας κάνει όλα τα χατίρια στο ζώο και το άλλο του τα στερεί κ.λπ. - Η εφηβεία. Η τεστοστερόνη, η ορμόνη που ρυθμίζει τα χαρακτηριστικά του φύλου, εκκρίνεται σε μεγαλύτερες ποσότητες κατά την περίοδο της εφηβείας (η οποία στον σκύλο μπορεί να κυμαίνεται από τους 8-18 μήνες, ανάλογα με το μέγεθός του) και προσωρινά επηρεάζει τη συμπεριφορά του, σεξουαλικά και κοινωνικά.
- Η άσκηση και τα ενδιαφέροντα. Εγκλωβισμένη ενέργεια –σωματική και ψυχοπνευματική– σε ένα ζώο που δεν έχει τρόπους εκτόνωσής της, λόγω έλλειψης άσκησης, βόλτας, παιχνιδιού, κοινωνικής αλληλεπίδρασης κ.λπ., μπορεί να οδηγήσει σε επίδειξη της συμπεριφοράς που αναφέρουμε.
Αυτονόητο είναι ότι, εφόσον η συμπεριφορά αυτή δεν είναι σεξουαλικής αιτιολογίας, το ζευγάρωμα του ζώου δεν προσφέρει τίποτα. Στα κυριαρχικά ζώα δε, επιτείνει τα προβλήματα συμπεριφοράς και γι’ αυτό αντενδείκνυται.
Η απάντηση στο πρόβλημα είναι εκπαίδευση βασικής υπακοής, σταθερή συμπεριφορά χωρίς ακρότητες, άσκηση και παιχνίδι με το ζώο.
Στις σπάνιες περιπτώσεις που το πρόβλημα είναι ορμονικό (κάτι που θα πρέπει να εξετάσει κανείς με τον κτηνίατρο του ζώου), η στείρωση μπορεί να δώσει εντυπωσιακά θετικά αποτελέσματα και όσο νωρίτερα γίνει, τόσο καλύτερα.
