Η αρμονική συμβίωση δίποδων και τετράποδων προϋποθέτει την εκπαίδευση των σκύλων, ανεξαρτήτως ηλικίας, φυλής και προπαντός μεγέθους. Για να μην πέσετε κι εσείς θύμα της αντίληψης “μικρός σκύλος, μικρά προβλήματα” και βρεθείτε με ένα μικρόσωμο σκύλο μεν, τύραννο δε, φροντίστε να τιθασεύσετε από την αρχή το μικρό και πανέξυπνο αγαπημένο σας φίλο.
Τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί μια μεγάλη αύξηση στον αριθμό των σκύλων που ανήκουν σε μικρόσωμες φυλές. Κάποιοι από τους λόγους στους οποίους οφείλεται αυτό είναι ότι τα μικρά σκυλιά είναι πιο χαριτωμένα, πιο παιχνιδιάρικα, πιο βολικά στη μεταφορά τους και λόγω του μεγέθους τους θεωρητικά έχουν και λιγότερα -ή μικρότερα αν θέλετε- προβλήματα στη συμβίωση μαζί μας.
Ας δούμε αναλυτικά τους λόγους για τους οποίους γινόμαστε ιδιοκτήτες ενός σκύλου μικρόσωμης φυλής:
-Συντροφιά για το παιδί ή για κάποιον ηλικιωμένο.
-Θέλουμε έναν σκύλο μικρόσωμο να μεταφέρεται εύκολα.
-Να μην καταπιέζεται στο διαμέρισμα.
-Αναζητάμε έναν σκύλο-παιχνίδι για να χαλαρώνουμε.
-Θέλουμε ένα μικρό σκυλάκι για αγκαλιές ή
-Μας τον έκαναν δώρο αντί για ένα βιβλίο ή ένα CD.
Η πραγματικότητα…
Όλη η ομάδα των μικρόσωμων σκύλων, Πίντσερ, Τσιουάουα, Κανίς, Μαλτέζ, Γιορκσάιρ, Τζακ Ράσσελ, Ουέστ Χάιλαντ Τερριέ, Πεκινουά και όλα τα άλλα, είναι τετράποδα με μεγάλη ψυχή και κουράγιο, αλλά μικρό μέγεθος.
Όλα τα προβλήματα και οι ανησυχίες που μας δημιουργούνται από τη συμπεριφορά ενός σκύλου μεγαλόσωμης φυλής, για τα μικρόσωμα είναι σαν να μην υπάρχουν.
Μιλώντας με παραδείγματα, αν ένα κουτάβι Μπόξερ αρχίσει να μασουλάει μια καρέκλα (καλύτερα να μασουλάει ένα KONG), μας πιάνει πανικός, γιατί αναρωτιόμαστε τι θα φάει όταν θα μεγαλώσει. Αν όμως το κάνει το μικρό μας Spitz, δεν ανησυχούμε γιατί “τι ζημιά μπορεί να κάνει ένα τόσο μικρό στοματάκι;”. Αν κάνει την ανάγκη του μέσα στο σπίτι ένα κουτάβι Γερμανικός Ποιμενικός, παθαίνουμε υστερία, αν όμως το κάνει το κανισάκι μας, “ε, και τι έγινε, δύο σταλιές έκανε μόνο” και τα μαζεύουμε αμέσως. Έτσι, λοιπόν, τα μεγαλόσωμα θα σταματήσουν να κάνουν ζημιές και να λερώνουν μέσα στο σπίτι, τα μικρόσωμα όμως κάποιες φορές ίσως και να μην το μάθουν ποτέ.
…και το αποτέλεσμα
Ας δούμε τώρα κάποια προβλήματα τα οποία φαίνονται μικρά ανάλογα του μεγέθους του σκύλου, αλλά πολλές φορές κρατούν ισόβια και μας δυσκολεύουν τη ζωή.
Αν τα σκυλιά δεν μάθουν από μικρά να λερώνουν έξω, θα υπάρξουν στιγμές που θα το κάνουν από εκδίκηση για κάποιο λόγο, πάνω στο χαλί ή στη μέση του σαλονιού, ακόμη και πάνω στο κρεβάτι μας.
Άλλες φορές, παίρνουν ένα αντικείμενο, π.χ. μία κάλτσα, κρύβονται, όπως είναι μικρόσωμα, κάτω από ένα έπιπλο και καμιά φορά επιχειρούν να μας δαγκώσουν αν πάμε να τους το πάρουμε.
Γαβγίζουν ασταμάτητα γιατί τα αφήσαμε μόνα τους στο σπίτι, γιατί δεν παίζουμε μαζί τους, δεν τους δίνουμε από το φαγητό μας, ήρθε κάποιος επισκέπτης και δεν τα χάιδεψε ή δεν τον θέλουν, ή ακόμα γιατί μιλάμε στο τηλέφωνο ή οδηγούμε και δεν τους δίνουμε προσοχή.
Ένα εξίσου σημαντικό πρόβλημα είναι η μεγάλη εκδήλωση ζήλιας σε ανθρώπους αλλά και σε άλλα ζώα -με γάβγισμα και καμιά φορά και με δάγκωμα- λόγω της συνεχούς αγκαλιάς.
Πιο ώριμα, πιο έξυπνα και πιο εκδικητικά;
Οι μικρόσωμες φυλές ωριμάζουν πιο γρήγορα από τις μεγαλόσωμες, δηλαδή στην ηλικία των 8-9 μηνών έχουν διαμορφώσει το χαρακτήρα τους και έχουν ήδη πάρει το δρόμο τους, γι’ αυτό είναι καλό αλλά και απαραίτητο να φροντίσουμε για την εκπαίδευσή τους από μικρή ηλικία.
Υπάρχει η άποψη ότι τα μικρόσωμα είναι πιο έξυπνα από τα μεγάλα σκυλιά κι αυτό οφείλεται στο ότι καθώς είναι μικρά, τα παίρνουμε παντού μαζί μας, βρίσκονται συνέχεια δίπλα μας, τους μιλάμε περισσότερο και καταλαβαίνουν πιο εύκολα τις συνήθειές μας, σε αντίθεση με τα μεγαλόσωμα, που όλα αυτά είναι δύσκολα.
Επίσης, η αντίληψη ότι τα μικρόσωμα σκυλιά είναι εκδικητικά και κακά οφείλεται στο ότι τα κακομαθαίνουμε.
Βασική υπακοή και κοινωνικοποίηση
Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, την αναγκαιότητα να μπει ένας μικρόσωμος σκύλος σε κάποιους κανόνες συμβίωσης ώστε να περνάμε όλοι καλύτερα.
Οι κανόνες αυτοί της συμβίωσης δεν είναι άλλοι από ένα πρόγραμμα βασικής υπακοής προσαρμοσμένο στις ιδιαιτερότητες των μικρών φυλών.
Η κοινωνικοποίηση είναι απαραίτητη για όλες τις φυλές. Ο σκύλος πρέπει να μάθει να μην τραβάει το λουρί και να μην πνίγεται, να έρχεται κοντά σας όταν τον φωνάζετε, είτε στο πάρκο είτε στο σπίτι, και να μην τον κυνηγάτε. Να ακούει το απαγορευτικό “μη” όταν δεν θέλετε να κάνει κάτι, να περιμένει έξω από ένα μαγαζί μέχρι να τελειώσετε τα ψώνια σας και να βγείτε να τον πάρετε, να μένει ήσυχος στο σπίτι χωρίς να κάνει ζημιές και να γαβγίζει άσκοπα. Αν είναι πολύ μικρόσωμο, να συνηθίσει το κλουβί μεταφοράς για να μετακινείστε εύκολα.
Η άποψη ότι τα μικρόσωμα σκυλιά, λόγω μεγέθους, δεν έχουν ανάγκη, δεν ισχύει.
Η υπερβολική ανοχή στα σκυλιά είτε μικρόσωμα είτε μεγαλόσωμα, όπως και η άσκηση βίας, δημιουργούν νευρωτικά και κακομαθημένα ζώα. Το ίδιο ισχύει και στην εκπαίδευση. Βίαιες μέθοδοι, έλλειψη περιορισμών και ανοχή σε όλα, οδηγούν σε λάθος δρόμο και πολλά προβλήματα.
Η εκπαίδευση του σκύλου μας, λοιπόν, δεν έχει να κάνει με το μέγεθός του, αλλά με την ποιότητα της σχέσης του μαζί μας.
(αναδημοσίευση κατόπιν αδείας από το περιοδικό «Τα Σκυλιά μας και Εμείς»)
